در پیوندِ اقترانی پیوسته با هسته اقتران و پیوستگی دارد.
پیوندِ اقترانی در پارسی همواره درون‌گرا‌ست و با ساختِ میانجی‌دار به کار می‌رود. هم بندِ پیوندیِ اقترانی و هم هسته و پیوسته‌اش بندِ اسمی با نمودِ شمارشیِ مفرد هستند:
زانویِ غم /zɒnu-je ɣæm/ به بغل گرفته بود. (= غمگینانه زانو به بغل گرفته بود.)
دستِ نوازش /dæst-e nævɒzeʃ/ به سرِ من کشید. (= برایِ نوازش دست به سرِ من کشید.)
نامهِ عنایتِ /nɒmæ-je enɒjæt/ شما را خواندم. (= نامه‌یِ شما را که نشانه‌یِ عنایت‌تان بود خواندم.)
وصفِ خلق‌ش به جان در آویزد
دستِ جودش به کان در آویزد
خاقانیِ شروانی (سده‌یِ ششم خورشیدی)
امشبِ باران به ما دِه گوشه‌ای
تا بیابی در قیامت توشه‌ای!
مولوی (سده‌یِ ششم و هفتم خورشیدی)
پیوندِ اقترانی می‌تواند معنیِ مجازی هم داشته باشد:
دستِ رد /dæst-e rædd/ به سینه‌یِ من زد. (= خواهشِ مرا رد کرد.)
