دستورِ زبانِ پارسی

The optative mood is used to express a prayer or a wish. Verb phrases in the optative are always in the present or the future.

This mood can only be found with verb phrases in the singular. They are generated by means of conjugation of present participles by optative inflectional suffixes:

خیر نبینی!

به مادرت سر بزنی ها!

بماناد دستی که انگور چید!

مریزاد پایی که در هم فشرد!

Hafez (14^th Century AD)

گردِ سر و پایِ تو چو پروانه دوان‌م

بوسی بده‌ای شمع! که در پایِ تو میرام!

Sharafoddin Shafarvai (12^th Century AD)

چترِ ظفرت نهان مبینام!

بی رایتِ تو جهان مبینام!

Khaqani (12^th Century AD)

As the examples above illustrare, the polarity of these verb phrases coincides with the polarity of their present participles.

The following pints are notable here:

1. In archaic idioms, the prefix /næ-/ changes into the allomorph [mæ-] in the syntax of the optative:

   ساقیا! آمدنِ عید مبارک بادت

   وآن مواعید که کردی مرواد از یادت!

   Hafez (14^th Century AD)

2. On archaic idioms, verb phrases in the optative can also appear with the enclitical adverb /-ɒ/:

   در این ره گرم‌رو می‌باش! لیک از رویِ نادانی

   نگر مندیشیا هرگز که این ره را کران بینی!

   Sanai (11^th and 12^th Century AD)

The verb phrase in the 3^rd person singular in the optative from the present participle /bov/ (infinitive /budæn/ بودن) is /bovɒd/ بواد:

دی و اورمزدت خجسته بواد!

درِ هر بدی بر تو بسته بواد!

Ferdowsi (10^th and 11^th Century AD)

However, there are variations of this verb phrase which are more
prevalent, and are generated by means of the following processes:

1. Losing the optative inflectional suffix /-ɒd/:

   تا بو که یابم آگهی از سایه‌یِ سروِ سهی

   گل‌بانـگِ عشق از هر طرف بر خوش‌خرامی می‌زنم

   Hafez (14^th Century AD)

   تا بو که دست در کمرِ او توان زدن

   در خونِ دل نشسته چو یاقوتِ احمریم

   Hafez (14^th Century AD)

   بپویم، بو که در گُنجم به کویَ‌ت!

   بجویم، بو که در یابم جمال‌ت!

   Khaqani (12^th Century AD)

   که خرّم بوا میهن و مانِ تو!

   به گیتی پراکنده فرمانِ تو!

   Ferdowsi (10^th and 11^th Century AD)

2. Elision of the phoneme string /ov/ from the present participle /bov/:

   چشمه‌هاشان جوشان، گاوهاشان شیرافشان باد!

   Sohrab Sepehri (20^th Century AD)

   در تنگنایِ حیرت‌م از نخوتِ رقیب

   یا رب! مباد آن که گدا معتبر شود!

   Hafez (14^th Century AD)

   نه آرام بادا شما را، نه خواب

   مگر ساختی کینِ افراسیاب

   Ferdowsi (10^th and 11^th Century AD)

   مهمانِ شاه‌م هر شبی، بر خوانِ احسان و وفا

   مهمانِ صاحب‌دولت‌م،که دولت‌ش پاینده با!

   Rumi (13^th Century AD)