روی‌کردِ بندِ فعلی نشان‌گرِ دیدگاهِ گوینده به کنشی‌ست که در آن بندِ فعلی نهفته است.
در زبانِ پارسی به گونه‌هایِ زیر از روی‌کردِ بندِ فعلی بر می‌خوریم:
- ۱۴×۱. روی‌کردِ گزارشی
- ۱۴×۲. روی‌کردِ بازگویی
- ۱۴×۳. روی‌کردِ التزامی
- ۱۴×۴. روی‌کردِ گمانی
- ۱۴×۵. روی‌کردِ تردیدی
- ۱۴×۶. روی‌کردِ درخواستی
- ۱۴×۷. روی‌کردِ آرزویی
روی‌کردِ بندِ فعلی را می‌توان بیشتر به یاریِ الگویِ ساختاری‌اش باز شناخت. استثناءِ بزرگِ این دستور، به کار گیریِ بنِ نقلی در نقشِ گزاره (در هم‌پایگیِ زنجیره‌ای) است، که در آن روی‌کردِ بنِ نقلی برابر با روی‌کردِ گزاره‌یِ هم‌وندِ دوم می‌باشد (نگاه کنید به جستارِ ۱۲×۴×ب.):
کفش‌های‌م را پوشیده (روی‌کردِ گزارشی) به راه افتادم.
اگر کفش‌های‌م را پوشیده (روی‌کردِ التزامی) به راه بیافتم، شاید به او برسم.
کفش‌های‌تان را پوشیده (روی‌کردِ درخواستی) به راه بیافتید!
