بن‌هایِ فعل در زبانِ پارسی از ریشه‌یِ فعل بر ساخته می‌شوند و در نقشِ سازه در بندهایِ فعلی (و نیز بندهایِ دیگر) معنیِ ورزیدنِ کنشی را می‌رسانند. بن‌هایِ فعل همگی یا تک‌واژِ آزاد هستند، یا ساختارِ وندی. راه‌هایِ برساختنِ بن‌هایِ فعل در نمودارِ زیر به چشم می‌خورند:
بن‌هایِ فعل در پارسی دارایِ گونه‌هایِ زیر هستند:
بن‌هایِ فعل در پارسی تنها در موردهایِ زیر به چهره‌یِ آزاد (و نه وابسته) به کار می‌روند:
- به گونه‌یِ اسم‌شده، در نقشِ کُنش (نگاه کنید به جستارِ ۳×ت×آ×آ.): خرید /xærid/، فروش /foruʃ/، آزمون /ɒzmun/
- به گونه‌یِ صفت‌شده، در نقشِ صفتِ کنش‌پذیر (نگاه کنید به جستارِ ۴×۱.) یا صفتِ کنش‌گرِ نقلی (نگاه کنید به جستارِ ۴×۲×آ×ب.): پسند /pæsænd/، پیوست /pæjvæst/، بریده /boridæ/
- در نقشِ بندِ فعلی بی وندِ واژه‌پرداز: او رفت. /u ræft/، خوش باش! /xoʃ bɒʃ/
نمودهایِ دستوریِ بن‌هایِ فعل را در جستارِ ۱۳×پ. بررسی می‌کنیم.
